Po 70 latach rozwiązali tajemnicę niezwykłego neandertalskiego grobu
W latach 1950-1960 na północnym obszarze Iraku odkryto jeden z najbardziej niezwykłych neandertalskich pochówków, jaki widział świat. Zyskał on nawet swój przydomek: „kwiatowy grób”. Swoją nazwę zawdzięcza bardzo dużej ilości pyłku kwiatów, który został znaleziony w grobie. Skąd się tam wziął? Czy był to specjalny, nieznany prehistoryczny rytuał pogrzebowy, czy coś zupełnie innego? Nowe badania mogą to wyjaśnić.
Na obszarze północnego Iraku znajduje się jaskinia Szanidar, której powierzchnia wynosi około 1000 metrów kwadratowych. Miejsce to znane jest społeczności naukowej dzięki udokumentowanym licznym warstwom archeologicznym, które zapisały dawną działalność ludzkich społeczeństw z paleolitu i neolitu.
Jednocześnie badacze w głębszych warstwach odkryli osiem szkieletów neandertalczyków — ich wiek został określony na 48-44 tys. lat p.n.e. Okazało się, że jeden z grobów jest wyjątkowy w skali światowej. Odkryto w nim bardzo duże ilości pyłku kwiatów, co doprowadziło do powstania szeregu teorii.
Szczególny grób stał się na tyle sławny, że otrzymał własną nazwę: "kwiatowy grób". Najbardziej popularną wśród naukowców hipotezą wyjaśniającą obecność pyłu, jest to, że ciało neandertalczyka zostało złożone na łożu z kwiatów. Pogrzeb miał mieć miejsce między majem a lipcem.
Idąc dalej, mogło się to wiązać z istnieniem specyficznego i nieznanego wcześniej rytuału pogrzebowego. Zastosowanie tego typu ceremonii może również wskazywać na to, że neandertalczyk, który zmarł, mógł mieć bardzo wysoką pozycję w swojej społeczności. Mógł być także prehistorycznym szamanem.
Inni naukowcy nie do końca wierzą w takie uzasadnienie, jednocześnie wskazując, że pyłek mógł się osadzić w grobie przypadkiem, wskutek działalności zwierząt, które ciągnęły kwiaty do swoich nor. Przez około 70 lat zagadka była nierozwiązana, aż do teraz.
Nowe wyniki badań pokazują, że wspomniane wcześniej hipotezy mogą być błędne. W szczegółowych badaniach wykorzystano m.in. analizę palinologiczną, która bazuje na skrupulatnej analizie pyłków roślin. Dzięki czemu można uzyskać wgląd, jakie rośliny porastały dane tereny w przeszłości. Ponadto dzięki pyłkom można określić wiek osadów (charakterystyczne rośliny rosły w określonych warunkach środowiskowych przypadających na określony wiek).